Hmmm, ik heb vooral medelijden voor de directe familie & vrienden, maar toch ook voor de betrokkenen.
Ik heb eens een behoorlijk indrukwekkende documentaire gezien. Volgens mij was dit 1990 ofzo (Cameo, Roelz, BBM??). Hierin werden enkele slachtoffers van zelfgemaakte vuurwerkbommen op de voet gevolgd, vanaf het moment van binnenkomst bij de EHBO, tot aan de laatste stappen van revalidatie. Sommige waren vingers kwijt, sommige hadden scherven in hun ogen. Je ziet ook familie en vrienden betrokken worden in het herstel... Wat mij erg is bijgebleven hoe een van de (zogenaamd) "stoere kerels" heel erg intens begon te huilen als een kleine jochie toen hij zijn eigen hand weer voor het eerst zag nadat het verband er af ging... Zo'n documentaire is volgens mij iets dat ze helaas toch maar jaarlijks moeten laten zien. (En dan moeten we hier niet lopen te zeiken over de slechte publiciteit rondom vuurwerk, want deze jongens in Voorschoten zijn maar weer een voorbeeld van de noodzaak van zoiets.)
Dit fenomeen - zoals het nieuwsbericht van de jongens in Voorschoten - blijft helaas, volgens mij, heel erg moeilijk te bestrijden. De doelgroep is waarschijnlijk niet snel onder de indruk van moraliserende prietpraat. Schokkende beelden zeggen ze waarschijnlijk ook weinig. Volgens mij zal men altijd een klein deel van deze doelgroep 'missen'; aan deze groep is bijna niets te doen. Ze nemen het risico toch wel. Het is een soort statische restgroep. De kandidaten voor Darwin's theorie. Toch moet je proberen jongens uit deze groep te halen; ieder ernstig slachtoffer van vuurwerk is er een teveel.
Dit soort vreselijke ongevallen bezorgen vuurwerk in het algemeen een slechte naam. Het gewone publiek zal niet inzien dat er een verschil is tussen iets dat is zelf gemaakt, en het vuurwerk dat legaal is. Of vuurwerk dat illegaal is.
Ik zat vanmiddag nog in de auto na te denken over een ander aspect van dit probleem. Een voorbeeld kwam weer bij me op. Het is ons overkomen in een vriendenkring, ik was toen denk ik een jaar of 15 of 16. Het was Oudejaarsavond. Een van de vrienden had een aantal zelfgemaakte bommetjes. Het ging een tijd goed. Tot die ene keer dat zo'n bommetje weer wilde weg gooien en het knalde vlak buiten zijn hand. (een kruit-lekkage) De knal had zijn hand een enorme klap gegeven, maar er was volgens mij alleen wat touw in zijn huid gedrongen, niet eens een verbranding. Hij was wel heel erg verdoofd, zijn gehoord was echt voor lange tijd weg. Hij is toen opgevangen door de ouders van vrienden die in de buurt woonden. De sfeer was vanaf het ongeluk totaal omgeslagen, iedereen was echt helemaal kapot van wat er gebeurd was, maar misschien nog wel meer van het idee dat het heel makkelijk VEEL erger had kunnen aflopen. Deze jongen is vanaf dat moment ook nooit meer actief geweest in het vuurwerk. En dat is ook het punt wat ik zou willen delen met jullie. Het persoonlijk leed. Het leed kan zo enorm groot zijn... Gebruik je hersenen. Draag je verantwoordelijkheid. Maar ook als je getuige wordt van iets dergelijks; Probeer redelijk te zijn en spreek mensen aan op onverantwoord gedrag als je het ziet. We moeten samen zorgen voor de goede reputatie van vuurwerk.
