Ik ben Jasper, inmiddels alweer 19 jaarwisselingen jong en momenteel ben ik derde jaars student informatica & multimediavormgever te Leiden.
Kleine freak
Mijn freak-zijn gaat inmiddels al weer vele jaren terug, naar de tijd dat de winters nog echt koud waren en mijn vader mij meenam naar de vuurwerkwinkel. Dat was al speciaal op zich omdat we het vuurwerk altijd s'ochtends vroeg gingen ophalen. Het was altijd nog donker toen we aankwamen bij de vuurwerkwinkel om het bestelde pakketje in ontvangst te nemen. Op oudjaarsdag zat ik altijd achter het raam naar buiten te kijken hoe de grote jongens en meisjes vuurwerk afstaken, en enkele jaren later (toen ik 7, 8 jaar oud was) mocht ik oudjaarsdag ook naar buiten, als ik maar voorzichtig was.
Vuurwerk kreeg ik toen uiteraard nog niet mee van mijn ouders en ik bleef altijd stil op een afstandje kijken naar het vuurwerk dat de kinderen uit de buurt afstaken. Maar jullie kennen het wel, na een paar heksenkringen liggen er overal onafgegane rotjes. Ik wist deze 'weigeraars' die nog in perfecte staat verkeerden er altijd tussenuit te vissen en al snel kon ik ook mijn eerste rotje afsteken.
Het heeft toen nog een paar jaar geduurd tot ik zelf mocht stoken, maar dat betekend niet dat ik nog geen echte (kleine) freak was. Bij iedere lichtflits of knal vloog ik op uit mijn stoel, rende naar het raam bij de voorkamer en stond daar te kijken hoe mijn overbuurman, dagen voor oudjaar, de mooiste sierpotten afstak. Deze passie voor vuurwerk ging al snel over in een pure obsessie toen ik in december gewoon vreselijk druk werd door het idee dat oud en nieuw alweer voor de deur stond. Mijn basisschoolleraren wisten daar gelukkig prima mee om te gaan, mijn ouders wat minder. Die dachten mij wel rustig te krijgen door de vuurwerkfolders tijdig in de kast te verstoppen. Maargoed, dat werkte averechts toen ik als 8 jarig ventje de stoel voor de brievenbus neerzette, en de hele dag bleef wachten tot de post op de deurmat viel.
Schietlont en weigeraars
Toen ik een jaar of 10-11 was mocht ik mijn eerste vuurwerk afsteken. Dit was een uit elkaar gehaalde ratelband, omdat mijn ouders rotjes te gevaarlijk vonden. Zij wisten uiteraard niet dat deze losse knallertjes schietlont hadden, maar ik heb die jaarwisseling snel leren stoken en ben zonder kleerscheuren het nieuwe millenium (2000!) ingegaan.
Gevaarlijker waren mijn stiekeme zoektochten naar weigeraars als kind, waarbij ik op 1 januari met een grote tas rondliep en alles met lont, droog of nat, in mijn tas stopte. Dit pakte vaak goed uit toen ik hele (nog dichte) verpakkingen met rotjes ontdekte. Maar ook minder goed, toen ik ooit met een paar vriendjes een losse, onafgegane bombette vond uit (waarschijnlijk) een profblok. Na aansteken ging dit stukje vuurwerk uiteraard direct af wat resulteerde in een behoorlijke piep in mijn oren. Hier heb ik gelukkig verder niks aan overgehouden, maar het heeft natuurlijk wel veel indruk op mij gemaakt. Sindsdien mocht ik van mijn ouders jaarlijks wat gekocht vuurwerk afsteken zodat ik niet meer op zoek zou gaan naar weigeraars.
Mijn voorliefde van vuurwerk werd alleen maar groter toen het internet steeds toegankelijker werd en ik AVP ontdekte. Hier heb ik vele jaren doorgebracht en daar is ook mijn nickname 'Jaspertjuh' ontstaan. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan vuurwerk dacht en dit deed ik dan ook, dag in, dag uit, het hele jaar door.
Vuurwerkkennis
Mijn passie/obsessie voor vuurwerk werd alleen maar sterker en sterker. Ik moest en zou alles te weten komen over dit magische vuur en stelde mij het doel dat ik alles te weten wilde komen over vuurwerk en pyrotechniek. Sindsdien heb ik tientallen boeken, duizenden internetpagina's en honderden krantenartikelen over vuurwerk doorgespit, hongerig naar meer informatie. Ik heb de Nederlandse wetgeving bestudeerd en begon daarnaast steeds meer te leren over de werking van vuurwerk. Dit had natuurlijk ook negatieve effecten...
Mijn verlangen naar kennis nam toe en ik begon zelf vuurwerk te maken. Eerst kleine klappertjes (zo'n rol uit een klappertjespistool) vastgemaakt op een stukje karton, en dat dan aangestoken, maar naarmate ik ouder werd (13-16) ook kleine fonteinen, pijlen en single shots. Dit met behulp van stoffen als kno3, zwavel, houtskool en magnesiumstukjes. Op school tekende ik hele schriften vol met nieuwe producten die ik absoluut wilde maken. Mijn ouders waren hier natuurlijk op tegen, maar vertrouwden op mijn kennis en ervaring. Hierbij moet ook vermeld worden dat ik het echt alleen maar om de kennis deed en niet, zoals velen tegenwoordig, om 'bommen' te maken die zo hard mogelijk knallen. Bij deze 'experimenten' is nooit wat foutgegaan, maar ik besefte dat het maken van vuurwerk alleen maar gevaarlijk was en bovendien voor een enorme bende zorgde. Rond mijn 17e ben ik dan ook gestopt met zelfbouw. Ik heb hierdoor wel een hoop kennis opgedaan waardoor ik nu weet hoe elk stukje vuurwerk werkt en hoe bepaalde effecten tot stand komen. Daarnaast heb ik ook een hoop over de chemische kant van vuurwerk geleerd.
De jaren hierna begon ik mij steeds meer zorgen te maken over het imago van vuurwerk in Nederland en heb ik actief deelgenomen aan volwassenendiscussies en debatten over vuurwerk. Ik heb brieven naar kranten gestuurd en met succes! De volkskrant, Metro, Trouw, Het algemeen dagblad en een aantal lokale kranten publiceerden mijn pleidooi waar de vuurwerkproblematiek nou écht ligt en hoe deze problemen zijn aan te pakken. Ik heb hier ongelofelijk veel leuke reacties en vervolginterviews op gehad.
In mijn laatste jaar op de havo heb ik mijn profielwerkstuk gehouden over, jawel... vuurwerk! Ik heb de wetgeving bestudeert en gekeken hoe een Europese regelgeving tot stand zou kunnen komen. Ik mocht het cursusboek GV 2007 lenen en heb zo de officiele cursus tot pyrotechnicus kunnen bestuderen. Ik denk dat ik die map wel 20 keer heb doorgelezen, zo interessant vond ik het!
In 2009 ben ik PyroPlaza.nl begonnen om mijn kennis over vuurwerk met anderen te delen en wat terug te kunnen doen voor vuurwerkliefhebbers. Via dit online vuurwerkmagazine wil ik mijn aandeel leveren in de Nederlandse vuurwerkscene. De website maakt op dit moment een enorme groei door en ik beleef veel plezier aan het bezoeken van shows en het schrijven van artikelen.
Mijn droom
Mijn grootste droom is om ooit nog eens aan de slag te kunnen als medewerker bij een vuurwerkbedrijf. Dat is echt mijn ultieme doel, een droom die helaas lastig te realiseren is... Ik heb namelijk de erfelijke en ongeneselijke oogafwijking Retinitis Pigmentosa. Dat houdt onderandere in dat ik compleet nachtblind ben en dus nooit zelfstandig in het donker of schemer naar buiten kan. Pyrotechnicus zal ik nooit kunnen worden.
Mijn pa begeleid mij momenteel bij showtjes en rijdt met alle plezier naar meetings en evenementen. Daardoor is hij zelf ook een beetje freak geworden. Op dit moment is hij medebestuurslid van de LVC (leukevuurwerkmensenclub).
Tot slot vond ik bovenstaand verhaal ongelofelijk lastig om te schrijven, omdat ik er weinig gevoel in heb kunnen stoppen. Sommige herinneringen zijn gewoon niet op papier (of internet) te plaatsen... Denk hierbij aan de spanning doe ik vroeger altijd voelde toen december naderde, het urenlang doorbladeren van folders, kijken, vergelijken, nog eens kijken, onder het genot van een warme beker chocolademelk, met op de achtergrond het geknal... De decemberkou.... Een gigantische show waarbij je een paar meter voor het vuurwerk staat, die knallen die je door je hele maag heen voelt... Ach, zoiets hoef ik niet te beschrijven, jullie begrijpen precies wat ik bedoel!
Jasper.
PS. Excuses voor dit lange verhaal, en geloof me, dit is een samenvatting :wink:
Foto's volgen misschien nog binnenkort!
!
