P
poziloc
Guest
De vuurwerkindustrie op de Canarische Eilanden is “heel moeilijk en ligt gevoelig,� zo argumenteren de weinige vuurwerkbedrijven die nog bestaan op de Archipel. Op het eiland Gran Canaria zijn dit vier bedrijven en in de provincie Santa Cruz de Tenerife zijn er eveneens vier.
“Dankzij de familietraditie overleeft dit soort bedrijven vandaag de dag�, bevestigt Antonio Miguel Padilla, de beheerder van de Pirotecnia San Miguel, een vuurwerkfabriek in Valsequillo.
In het familiebedrijf, dat in 1982 is opgericht door Ramón Martel Dávila (door iedereen Ramoncito genoemd), wordt het kruit nog steeds handmatig verwerkt door een tiental medewerkers. Het zijn merendeels familieleden die het toebereiden van en het werken met kruit geleerd hebben van hun moeder en hun oom Vicente.
De stichters van deze traditie waren Antonio’s grootvader Francisco Dávila Quesada en zijn overgrootvader Gabriel Dávila. Maar het mag duidelijk zijn, dat de tijden veranderd zijn, net zoals de gezinnen die de taken in de fabriek uitvoeren en de verkoop van het vuurwerk verzorgen.
In deze vuurwerkfabriek in Valsequillo treft men een waar museum aan, waar ontelbare werktuigen die men aan het begin van de vorige eeuw gebruikte, staan, evenals foto’s, veel prijzen en erkenningen.
Ramoncito laat rots de afbeelding zien van de schutspatrones van de vuurwerkmakers, Santa Bárbara, die bovendien de patrones is van de brandweer, de ijzergieters en de wapenhandelaren.
Martel Dávila, die tegenwoordig meer uit liefhebberij werkt, herinnert zich ook nog de uitreiking van de tweede prijs erkenning die men behaalde als erkenning bij de Falla (feest van de Nacht van het vuur) van Alicante in 1998. Ondanks de prijzen en de vele opdrachten die de onderneming heeft, benadrukt Ramoncito Martel, dat men vooral werkt met een gevaarlijk materiaal en dat men voorzichtigheid in acht moet nemen.�
Deze vakman heeft brandwonden als herinnering aan “grapjes van het kruit�, zo laat hij weten. Op een keer, werd hij verrast toen hij in Jinámar aan het werk was en vergat, dat hij een vuurpijl op zak had toen hij een trap opliep. “ Er spatte een vonk van het omhulsel waar hij mee werkte en de vuurpijl ging af. Ik raakte er nauwelijks door verbrand, maar mijn jasje was naar de bliksem,� legt Martel uit.
Als we gaan praten over andere vuurwerkfabrieken op de eilanden, noemt Martel de fabriek van zijn neef Francisco Dávila, “die in Teror staat, en die ook vuurwerk maakt.�
Over illegale vuurwerkverkopers is Martel duidelijk: “ Het is een absurditeit kruit en vuurwerk te bewaren in een garage alsof het aardappels zijn. Het is heel gevaarlijk. Veiligheid is fundamenteel.�
MOEILIJKHEDEN
Op zijn beurt benadrukt Antonio Miguel Padilla, de bedrijfsleider van vuurwerkfabriek San Miguel, “dat het aan ondersteuning van de overheid ontbreekt voor de weinige fabrieken in deze sector.� In Valencia krijgen vuurwerkmakers die wel. Padilla benadrukt, “dat het niet gaat te vragen om het vragen. Maar de ondernemingen hebben veel kosten vanwege verzekeringen, wettelijke aansprakelijkheid, veiligheid, inkoop…�
In 2006 verwerkte de vuurwerkfabriek San Miguel ruim 6.000 kilo kruit en ander materiaal, voor de vervaardiging van vuurwerk, vuurpijlen, rotjes en Bengaals vuur. In de fabriek zelf werd bijna 3.000 kilo kruit vervaardigd.
Klanten die te laat - of helemaal niet betalen - vormen een ander probleem. De overheden willen er soms een tot drie jaar over doen, om het geleverde vuurwerk te betalen. “De gemeente Telde is ons € 300.000,= schuldig�; de vuurwerkfabriek is dan ook een gerechtelijke procedure gestart. De gemeenteraad bestelt geen vuurwerk meer bij het bedrijf in Valsequillo, maar doet dit nu bij een ander bedrijf op Tenerife.
“Dankzij de familietraditie overleeft dit soort bedrijven vandaag de dag�, bevestigt Antonio Miguel Padilla, de beheerder van de Pirotecnia San Miguel, een vuurwerkfabriek in Valsequillo.
In het familiebedrijf, dat in 1982 is opgericht door Ramón Martel Dávila (door iedereen Ramoncito genoemd), wordt het kruit nog steeds handmatig verwerkt door een tiental medewerkers. Het zijn merendeels familieleden die het toebereiden van en het werken met kruit geleerd hebben van hun moeder en hun oom Vicente.
De stichters van deze traditie waren Antonio’s grootvader Francisco Dávila Quesada en zijn overgrootvader Gabriel Dávila. Maar het mag duidelijk zijn, dat de tijden veranderd zijn, net zoals de gezinnen die de taken in de fabriek uitvoeren en de verkoop van het vuurwerk verzorgen.
In deze vuurwerkfabriek in Valsequillo treft men een waar museum aan, waar ontelbare werktuigen die men aan het begin van de vorige eeuw gebruikte, staan, evenals foto’s, veel prijzen en erkenningen.
Ramoncito laat rots de afbeelding zien van de schutspatrones van de vuurwerkmakers, Santa Bárbara, die bovendien de patrones is van de brandweer, de ijzergieters en de wapenhandelaren.
Martel Dávila, die tegenwoordig meer uit liefhebberij werkt, herinnert zich ook nog de uitreiking van de tweede prijs erkenning die men behaalde als erkenning bij de Falla (feest van de Nacht van het vuur) van Alicante in 1998. Ondanks de prijzen en de vele opdrachten die de onderneming heeft, benadrukt Ramoncito Martel, dat men vooral werkt met een gevaarlijk materiaal en dat men voorzichtigheid in acht moet nemen.�
Deze vakman heeft brandwonden als herinnering aan “grapjes van het kruit�, zo laat hij weten. Op een keer, werd hij verrast toen hij in Jinámar aan het werk was en vergat, dat hij een vuurpijl op zak had toen hij een trap opliep. “ Er spatte een vonk van het omhulsel waar hij mee werkte en de vuurpijl ging af. Ik raakte er nauwelijks door verbrand, maar mijn jasje was naar de bliksem,� legt Martel uit.
Als we gaan praten over andere vuurwerkfabrieken op de eilanden, noemt Martel de fabriek van zijn neef Francisco Dávila, “die in Teror staat, en die ook vuurwerk maakt.�
Over illegale vuurwerkverkopers is Martel duidelijk: “ Het is een absurditeit kruit en vuurwerk te bewaren in een garage alsof het aardappels zijn. Het is heel gevaarlijk. Veiligheid is fundamenteel.�
MOEILIJKHEDEN
Op zijn beurt benadrukt Antonio Miguel Padilla, de bedrijfsleider van vuurwerkfabriek San Miguel, “dat het aan ondersteuning van de overheid ontbreekt voor de weinige fabrieken in deze sector.� In Valencia krijgen vuurwerkmakers die wel. Padilla benadrukt, “dat het niet gaat te vragen om het vragen. Maar de ondernemingen hebben veel kosten vanwege verzekeringen, wettelijke aansprakelijkheid, veiligheid, inkoop…�
In 2006 verwerkte de vuurwerkfabriek San Miguel ruim 6.000 kilo kruit en ander materiaal, voor de vervaardiging van vuurwerk, vuurpijlen, rotjes en Bengaals vuur. In de fabriek zelf werd bijna 3.000 kilo kruit vervaardigd.
Klanten die te laat - of helemaal niet betalen - vormen een ander probleem. De overheden willen er soms een tot drie jaar over doen, om het geleverde vuurwerk te betalen. “De gemeente Telde is ons € 300.000,= schuldig�; de vuurwerkfabriek is dan ook een gerechtelijke procedure gestart. De gemeenteraad bestelt geen vuurwerk meer bij het bedrijf in Valsequillo, maar doet dit nu bij een ander bedrijf op Tenerife.