Plum Bloom
Registered User
Wie staken die dikke middelvinger op tegen de overheid? Vooral gewone burgers. Hoe zorgelijk is dat?
Een bestorming van het parlement in Nederland? Dat zou kunnen gebeuren. En kijk niet gek op als die aardige buurman of je altijd zo rustige buurmeisje mee rent, de barricaden op. James Kennedy, historicus en Trouw-columnist, had een verontrustende boodschap (Trouw, 6 januari), terugblikkend op de bestorming van het Capitool in de VS, een jaar geleden. Kennedy waarschuwt dat bij extremistische betogers je niet per se moet denken aan vereenzaamde figuren die buiten de maatschappij staan. Ook burgers met baan en gezin kunnen zo boos zijn dat ze het gezag tarten of daarbij zelfs tot geweld overgaan.
Dat zien we in Nederland nu ook. Want wie waren het die een week geleden een dikke middelvinger opstaken naar de overheid en massaal vuurwerk afstaken, ondanks een landelijk verbod? Vooral doorsnee burgers, geen extremisten.
En die tienduizend of meer die ondanks een verbod toch naar Amsterdam kwamen uit protest tegen het coronabeleid, wie waren dat? Een klein deel van die menigte bestond, volgens burgemeester Halsema, uit opruiers die geweld wilden uitlokken door geweld te gebruiken. Vandaar het verbod, ook omdat tevoren niet duidelijk was hoeveel demonstranten er zouden komen en of een grote menigte wel in de hand gehouden kon worden.
Maar het gros, dat waren ‘gewone’ mensen die om allerlei redenen tegen het coronabeleid zijn. En bij wie de schrik op het gezicht te zien was toen de politie en ME hard ingrepen. Dat gebeurde toen enkele demonstranten door de linie heen braken die de politie gevormd had om de massa volgens een aangegeven route te laten vertrekken van het Museumplein.
Dat grote vertrouwen dat premier Rutte uitsprak aan het begin van de coronacrisis, vertrouwen in de verstandige houding van de Nederlandse burger, dat was te veel eer. Nederlanders maken zelf uit of ze toch op wintersport gaan, of ze toch een stedentripje maken naar Antwerpen of Keulen, of ze toch vuurwerk afsteken en of ze toch naar Amsterdam gaan om te demonstreren, onder het mom van koffiedrinken.
Nederland kent ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’, geweldloze demonstraties tegen defensiepolitiek en bewapening. Dat kreeg de steun van ethici en theologen die het zagen als terecht protest tegen overheidsbeleid dat het land in gevaar bracht.
Maar de argumenten van de coronademonstranten zijn anders. Het gaat niet zozeer om landsbelang, maar ook om de eigen vrijheid. En met een beroep daarop nemen ze ook de vrijheid om zich van het overheidsbeleid weinig aan te trekken. Neem daarbij de politieke crisis: een afgetreden kabinet, een enorm lange formatie, sterk gedaald vertrouwen van de burgers in de politiek. Dat knaagt aan de zekerheid dat de democratie altijd tegen alles is opgewassen.
Wat vindt u, ondermijnen coronademonstranten de democratie?
Een bestorming van het parlement in Nederland? Dat zou kunnen gebeuren. En kijk niet gek op als die aardige buurman of je altijd zo rustige buurmeisje mee rent, de barricaden op. James Kennedy, historicus en Trouw-columnist, had een verontrustende boodschap (Trouw, 6 januari), terugblikkend op de bestorming van het Capitool in de VS, een jaar geleden. Kennedy waarschuwt dat bij extremistische betogers je niet per se moet denken aan vereenzaamde figuren die buiten de maatschappij staan. Ook burgers met baan en gezin kunnen zo boos zijn dat ze het gezag tarten of daarbij zelfs tot geweld overgaan.
Dat zien we in Nederland nu ook. Want wie waren het die een week geleden een dikke middelvinger opstaken naar de overheid en massaal vuurwerk afstaken, ondanks een landelijk verbod? Vooral doorsnee burgers, geen extremisten.
En die tienduizend of meer die ondanks een verbod toch naar Amsterdam kwamen uit protest tegen het coronabeleid, wie waren dat? Een klein deel van die menigte bestond, volgens burgemeester Halsema, uit opruiers die geweld wilden uitlokken door geweld te gebruiken. Vandaar het verbod, ook omdat tevoren niet duidelijk was hoeveel demonstranten er zouden komen en of een grote menigte wel in de hand gehouden kon worden.
Maar het gros, dat waren ‘gewone’ mensen die om allerlei redenen tegen het coronabeleid zijn. En bij wie de schrik op het gezicht te zien was toen de politie en ME hard ingrepen. Dat gebeurde toen enkele demonstranten door de linie heen braken die de politie gevormd had om de massa volgens een aangegeven route te laten vertrekken van het Museumplein.
Dat grote vertrouwen dat premier Rutte uitsprak aan het begin van de coronacrisis, vertrouwen in de verstandige houding van de Nederlandse burger, dat was te veel eer. Nederlanders maken zelf uit of ze toch op wintersport gaan, of ze toch een stedentripje maken naar Antwerpen of Keulen, of ze toch vuurwerk afsteken en of ze toch naar Amsterdam gaan om te demonstreren, onder het mom van koffiedrinken.
Nederland kent ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’, geweldloze demonstraties tegen defensiepolitiek en bewapening. Dat kreeg de steun van ethici en theologen die het zagen als terecht protest tegen overheidsbeleid dat het land in gevaar bracht.
Maar de argumenten van de coronademonstranten zijn anders. Het gaat niet zozeer om landsbelang, maar ook om de eigen vrijheid. En met een beroep daarop nemen ze ook de vrijheid om zich van het overheidsbeleid weinig aan te trekken. Neem daarbij de politieke crisis: een afgetreden kabinet, een enorm lange formatie, sterk gedaald vertrouwen van de burgers in de politiek. Dat knaagt aan de zekerheid dat de democratie altijd tegen alles is opgewassen.
Wat vindt u, ondermijnen coronademonstranten de democratie?
De democratie kan veel hebben. Maar ook verboden demonstraties en verboden vuurwerk?
Wie staken die dikke middelvinger op tegen de overheid? Vooral gewone burgers. Hoe zorgelijk is dat?
www.trouw.nl