Baron van lunt zu sas
Registered User
https://www.ad.nl/den-haag/vroeger-staken-we-altijd-vuurwerk-af~ab39150c/
Vroeger staken we altijd vuurwerk af
LIEVE RACHELLeo van der Velde schrijft wekelijks een brief aan kleindochter Rachel (7) waarin hij haar vertelt over het Den Haag van toen.
Leo van de Velde 28-12-18, 20:11 Laatste update: 20:24
'Ik vind vuurwerk niet leuk", zeg je op het parkeerterrein bij het zwembad. Twee jongens steken daar een kanonslag of zoiets aan en rennen nog voor de knal weg. Met grote ogen kijk je verschrikt of er nog meer komt.
,,Die knallen maken me bang. Mijn kleine zus is er ook bang voor. Daarom kopen mijn ouders alleen knetterballen." Maar de avond kan niet meer stuk. Je hebt zojuist een bruin enkelbandje, om gekleed te mogen zwemmen, gekregen. Je diploma komt steeds dichterbij. Daar zag het een dag eerder niet naar uit. Huilend kwam je uit het water. Meteen trok je je T-shirt, lange broek, sokjes en nieuwe witte gymschoenen uit. ,,Dit is te zwaar", snikte je tegen je moeder.
De zwemjuf met de getatoeëerde armen kwam naast je zitten en sloeg een arm om je heen. Ze vertelde dat, als jij wat ouder bent, je naar school moet fietsen of naar oma José. ,,Wat doe je dan? Als er een windvlaag komt en je waait de sloot in. En je kunt niet gekleed zwemmen." ,,Daar zijn geen sloten", antwoordde je tussen twee snikken door.
Rotjes
Maar met dat bruine bandje op zak heb je volgende avond weer praatjes voor tien. Dat snap ik. Ook je weerzin tegen knalvuurwerk. Nu ik ouder ben heb ik daar ook een hekel aan. Raar. Vroeger stak ik met mijn vriendjes het hele jaar vuurwerk af. Ook in de paasvakantie, in de zomer. Als we een gulden hadden gingen we voetzoekers en rotjes kopen in het Achterom, dat straatje bij de Passage.
Een klein vrouwtje, die zo oud was dat ze krom liep, had daar een winkeltje met toneel- en theaterteksten. Onder de toonbank stond een trommel met rotjes van Schuurmans Leeuwarden en van Kat Leiden, tot begin jaren zestig de enige vuurwerkfabrikanten in dit land, en met geel gekleurde 'gillende keukenmeiden', die in aanloop tot de knal een schril geluid gaven.
,,Jongens, nooit zeggen dat je hier vuurwerk hebt gekocht", prevelde de vrouw dan voor ze ons muntgeld naar zich toe griste. Als ze weg was kwam haar man uit de achterkamer, zodra hij het winkelbelletje hoorde. Die wilde er niets mee te maken hebben en zei dat alle vuurwerk was uitverkocht.
Luchthuilers
Een keer werd ik met twee vriendjes op de Lange Vijverberg gepakt en moesten we mee naar het politiebureau, dat tussen de Cineac en café de Bierkelder zat. Na een uurtje werden we uit zo'n celletje gehaald. Alle jongens hielden vol dat het nog vuurwerk van oud en nieuw was. De politiemannen schoven in het schaftlokaal drie tafels tegen elkaar aan waar we onder door moesten kruipen. Na de laatste tafel kreeg je een lel met een gummiknuppel op je kont. Dan meteen rennen en, na weer een keer kruipen, kreeg je de volgende tik. We hielden het langer vol dan de agenten. Zonder bekeuring mochten we naar huis, maar wel met een paarsblauwe kont.
Vroeger staken we altijd vuurwerk af
LIEVE RACHELLeo van der Velde schrijft wekelijks een brief aan kleindochter Rachel (7) waarin hij haar vertelt over het Den Haag van toen.
Leo van de Velde 28-12-18, 20:11 Laatste update: 20:24
'Ik vind vuurwerk niet leuk", zeg je op het parkeerterrein bij het zwembad. Twee jongens steken daar een kanonslag of zoiets aan en rennen nog voor de knal weg. Met grote ogen kijk je verschrikt of er nog meer komt.
,,Die knallen maken me bang. Mijn kleine zus is er ook bang voor. Daarom kopen mijn ouders alleen knetterballen." Maar de avond kan niet meer stuk. Je hebt zojuist een bruin enkelbandje, om gekleed te mogen zwemmen, gekregen. Je diploma komt steeds dichterbij. Daar zag het een dag eerder niet naar uit. Huilend kwam je uit het water. Meteen trok je je T-shirt, lange broek, sokjes en nieuwe witte gymschoenen uit. ,,Dit is te zwaar", snikte je tegen je moeder.
De zwemjuf met de getatoeëerde armen kwam naast je zitten en sloeg een arm om je heen. Ze vertelde dat, als jij wat ouder bent, je naar school moet fietsen of naar oma José. ,,Wat doe je dan? Als er een windvlaag komt en je waait de sloot in. En je kunt niet gekleed zwemmen." ,,Daar zijn geen sloten", antwoordde je tussen twee snikken door.
Rotjes
Maar met dat bruine bandje op zak heb je volgende avond weer praatjes voor tien. Dat snap ik. Ook je weerzin tegen knalvuurwerk. Nu ik ouder ben heb ik daar ook een hekel aan. Raar. Vroeger stak ik met mijn vriendjes het hele jaar vuurwerk af. Ook in de paasvakantie, in de zomer. Als we een gulden hadden gingen we voetzoekers en rotjes kopen in het Achterom, dat straatje bij de Passage.
Een klein vrouwtje, die zo oud was dat ze krom liep, had daar een winkeltje met toneel- en theaterteksten. Onder de toonbank stond een trommel met rotjes van Schuurmans Leeuwarden en van Kat Leiden, tot begin jaren zestig de enige vuurwerkfabrikanten in dit land, en met geel gekleurde 'gillende keukenmeiden', die in aanloop tot de knal een schril geluid gaven.
,,Jongens, nooit zeggen dat je hier vuurwerk hebt gekocht", prevelde de vrouw dan voor ze ons muntgeld naar zich toe griste. Als ze weg was kwam haar man uit de achterkamer, zodra hij het winkelbelletje hoorde. Die wilde er niets mee te maken hebben en zei dat alle vuurwerk was uitverkocht.
Luchthuilers
Uit angst stak ik die in mijn zak, omdat ik niet durfde kijken hoeveel vingers ik kwijt was
Als knulletjes hadden we nooit veel geld maar met een stuk of tien van die knallers en luchthuilers konden we ons prima vermaken. Rachel, ik wil je niet op verkeerde ideeën brengen, want zelfs kleine rotjes kunnen levensgevaarlijk zijn of je ogen beschadigen. Mijn vriendjes en ik hebben alle geluk van de wereld gehad. Bij mij is zeker drie keer zo'n kanonslag in mijn hand ontploft. Uit angst stak ik die in mijn zak, omdat ik niet durfde kijken hoeveel vingers ik kwijt was. Pas als de pijn minder was geworden keek ik. Soms was alleen mijn hand zwart geblakerd en kon ik mijn vingers een tijdje niet buigen. De andere keren hield ik er een flinke brandwond in mijn handpalm aan over. Best vaak hield een politieagent ons staande en liet ons de jas- en broekzakken leeghalen. Dat had weinig zin, want de eerste rotjes gooien we meteen in de Passage omdat ze daar zo lekker hard knalden. De rest staken we in de poortjes op het Binnenhof aan. Daar was het nog niet zo druk als nu en vaak ook geen agent te zien.Een keer werd ik met twee vriendjes op de Lange Vijverberg gepakt en moesten we mee naar het politiebureau, dat tussen de Cineac en café de Bierkelder zat. Na een uurtje werden we uit zo'n celletje gehaald. Alle jongens hielden vol dat het nog vuurwerk van oud en nieuw was. De politiemannen schoven in het schaftlokaal drie tafels tegen elkaar aan waar we onder door moesten kruipen. Na de laatste tafel kreeg je een lel met een gummiknuppel op je kont. Dan meteen rennen en, na weer een keer kruipen, kreeg je de volgende tik. We hielden het langer vol dan de agenten. Zonder bekeuring mochten we naar huis, maar wel met een paarsblauwe kont.
