Twee voor twaalf
Rondom de jaarwisseling 2015-2016 hebben bijna 500 mensen met letsel door vuurwerk de spoedeisende hulp bezocht. Onder de bevolking groeit de weerzin tegen vuurwerk. Tijd voor een landelijk verbod?
Moeskroen had dit jaar de eer om met oud en nieuw ons gezelschap te ontvangen. Niet omdat het nog ontbrak in het rijtje Berlijn, Barcelona en Parijs. Het bleek een onvermijdbaar gevolg van de grootte van het inmiddels twaalf personen tellende gezelschap, in combinatie met de trage besluitvorming. Vuurwerk was daarbij in de verste verte niet te bekennen, tenzij je sterretjes − die de kinderen voor het slapen mochten aansteken − meerekent. Mogelijk speelt de Belgische regelgeving hierin een rol. In België wordt siervuurwerk toegestaan, maar voor het inkopen en afsteken van knalvuurwerk moet je er een vergunning hebben. Het kroost sliep dus lekker door en wij konden ongestoord genieten van onze champagne, die er gelukkig wel in overvloed was.
In een aantal Europese landen is het afsteken van vuurwerk door consumenten verboden. De Nederlandse overheid wil zo ver niet gaan en laat de keuze aan de gemeente. Alleen het tijdvak waarbinnen het mag worden verkocht (vanaf twee dagen voor de jaarwisseling) en afgestoken (op 31 december vanaf 18.00 uur tot 02.00 uur op 1 januari) is van rijkswege bepaald. Het aantal slachtoffers van vuurwerkongevallen is gelukkig gedaald ten opzichte van vorig jaar (met 16 procent). Dat blijkt uit onderzoek van VeiligheidNL en de NOS. Toch hebben zich op 31 december 2015 en 1 januari 2016 482 mensen met letsel bij de spoedeisende hulp gemeld. Hun toekomst is bepaald door één moment van onoplettendheid, vaak niet eens van zichzelf. Wat weten we nog meer over de vuurwerkslachtoffers? Ruim de helft van alle vuurwerkslachtoffers is jonger dan 20 jaar. En omstanders worden bijna net zo vaak slachtoffer: 45 procent van de slachtoffers op de spoedeisende hulp had zelf geen vuurwerk afgestoken. Dan is er nog de economische schade, die in de tonnen loopt.
Letselregistraties laten geen twijfel bestaan over de dramatische gevolgen waartoe het afsteken van vuurwerk kan leiden. Oogartsen bepleiten al jaren een vuurwerkverbod en dat is niet alleen omdat ze de jaarwisseling liever niet in de OK doorbrengen. Een meerderheid van de Nederlanders is voorstander van een Nederlands vuurwerkverbod, concludeert I&O Research in december 2015, als dat verbod wordt gecombineerd met een professionele vuurwerkshow. De tolerantie voor vuurwerk lijkt dus af te brokkelen. Steeds meer gemeenten geven gehoor aan deze ontwikkeling door vuurwerkvrije zones in te stellen. Maar de Nederlandse overheid zoekt de oplossing vooralsnog niet in een landelijk verbod. Zoals geldt voor meer zaken die burgers hard kunnen treffen, bepaalt de locatie van je huis of je geluk hebt of pech, aan welke kant van de discussie je ook staat.
Vrijheid is een kostbaar goed dat we met hand en tand moeten verdedigen. Maar die ik niet wil bekopen met de vingers of ogen van mijn kinderen. De gemeenteraadsverkiezingen laten nog even op zich wachten, maar tegen die tijd stem ik op een partij die tegen is. Liever nog zie ik dat de antivuurwerklobby, aangevoerd door de oogartsen, het voor die tijd wint van de vuurwerkbranche. En dat Den Haag volgt met landelijke regelgeving en weerstand biedt aan de vuurwerklobby. Als we de NRC mogen geloven, heeft die een flinke vinger in de pap (zie het artikel ‘De deal van de babypijltjes’ van 29 december 2015). Het is zo weer twee voor twaalf! <<
Mariëlle Jansen is onderzoeksadviseur bij het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid. Zij is beschikbaar voor vragen en discussies via e-mail: marielle.jansen(at)hetccv.nl.
http://www.ccv-secondant.nl/platform/article/twee-voor-twaalf/
Rondom de jaarwisseling 2015-2016 hebben bijna 500 mensen met letsel door vuurwerk de spoedeisende hulp bezocht. Onder de bevolking groeit de weerzin tegen vuurwerk. Tijd voor een landelijk verbod?
Moeskroen had dit jaar de eer om met oud en nieuw ons gezelschap te ontvangen. Niet omdat het nog ontbrak in het rijtje Berlijn, Barcelona en Parijs. Het bleek een onvermijdbaar gevolg van de grootte van het inmiddels twaalf personen tellende gezelschap, in combinatie met de trage besluitvorming. Vuurwerk was daarbij in de verste verte niet te bekennen, tenzij je sterretjes − die de kinderen voor het slapen mochten aansteken − meerekent. Mogelijk speelt de Belgische regelgeving hierin een rol. In België wordt siervuurwerk toegestaan, maar voor het inkopen en afsteken van knalvuurwerk moet je er een vergunning hebben. Het kroost sliep dus lekker door en wij konden ongestoord genieten van onze champagne, die er gelukkig wel in overvloed was.
In een aantal Europese landen is het afsteken van vuurwerk door consumenten verboden. De Nederlandse overheid wil zo ver niet gaan en laat de keuze aan de gemeente. Alleen het tijdvak waarbinnen het mag worden verkocht (vanaf twee dagen voor de jaarwisseling) en afgestoken (op 31 december vanaf 18.00 uur tot 02.00 uur op 1 januari) is van rijkswege bepaald. Het aantal slachtoffers van vuurwerkongevallen is gelukkig gedaald ten opzichte van vorig jaar (met 16 procent). Dat blijkt uit onderzoek van VeiligheidNL en de NOS. Toch hebben zich op 31 december 2015 en 1 januari 2016 482 mensen met letsel bij de spoedeisende hulp gemeld. Hun toekomst is bepaald door één moment van onoplettendheid, vaak niet eens van zichzelf. Wat weten we nog meer over de vuurwerkslachtoffers? Ruim de helft van alle vuurwerkslachtoffers is jonger dan 20 jaar. En omstanders worden bijna net zo vaak slachtoffer: 45 procent van de slachtoffers op de spoedeisende hulp had zelf geen vuurwerk afgestoken. Dan is er nog de economische schade, die in de tonnen loopt.
Letselregistraties laten geen twijfel bestaan over de dramatische gevolgen waartoe het afsteken van vuurwerk kan leiden. Oogartsen bepleiten al jaren een vuurwerkverbod en dat is niet alleen omdat ze de jaarwisseling liever niet in de OK doorbrengen. Een meerderheid van de Nederlanders is voorstander van een Nederlands vuurwerkverbod, concludeert I&O Research in december 2015, als dat verbod wordt gecombineerd met een professionele vuurwerkshow. De tolerantie voor vuurwerk lijkt dus af te brokkelen. Steeds meer gemeenten geven gehoor aan deze ontwikkeling door vuurwerkvrije zones in te stellen. Maar de Nederlandse overheid zoekt de oplossing vooralsnog niet in een landelijk verbod. Zoals geldt voor meer zaken die burgers hard kunnen treffen, bepaalt de locatie van je huis of je geluk hebt of pech, aan welke kant van de discussie je ook staat.
Vrijheid is een kostbaar goed dat we met hand en tand moeten verdedigen. Maar die ik niet wil bekopen met de vingers of ogen van mijn kinderen. De gemeenteraadsverkiezingen laten nog even op zich wachten, maar tegen die tijd stem ik op een partij die tegen is. Liever nog zie ik dat de antivuurwerklobby, aangevoerd door de oogartsen, het voor die tijd wint van de vuurwerkbranche. En dat Den Haag volgt met landelijke regelgeving en weerstand biedt aan de vuurwerklobby. Als we de NRC mogen geloven, heeft die een flinke vinger in de pap (zie het artikel ‘De deal van de babypijltjes’ van 29 december 2015). Het is zo weer twee voor twaalf! <<
Mariëlle Jansen is onderzoeksadviseur bij het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid. Zij is beschikbaar voor vragen en discussies via e-mail: marielle.jansen(at)hetccv.nl.
http://www.ccv-secondant.nl/platform/article/twee-voor-twaalf/
