Oldenzaler gedupeerd door vuurwerkhandelaar: "Ik moet boeten tot mijn dood"
OLDENZAAL - Het indrukwekkende interview met Bertus Spin is door diverse Oldenzalers op een bijzondere manier opgepakt.
De Oldenzaler leende tien jaar geleden een bedrag van 27.500 aan een vuurwerkhandelaar die hij kende vanuit zijn jeugd. Hij kreeg het geld nooit terug van de familie die in deze regio een spoor van slachtoffers achterliet. Nog altijd moet hij krom liggen om het toen van de bank geleende geld terug te betalen. Een zware strijd voor de man wiens vrouw doodziek in het ziekenhuis ligt, terwijl hijzelf ook gezondheidsproblemen heeft.
Het verhaal greep de lezers zo aan dat ze meteen in actie kwamen. De een bracht hem een nieuw gourmetstel met inhoud plus benzinegeld om zijn zieke vrouw te bezoeken, de ander (een slager) bezorgde hem een salade, weer een ander bracht hem een kerstbrood en een vierde zegde hem 100 euro toe, ook om zijn vrouw te kunnen bezoeken. Een mooie kerstgedachte in Oldenzaal derhalve.
Hieronder het interview met Bertus Spin.
Bertus handelde te goeder trouw en boet nog elke dag
Bertus Spin leende tien jaar geleden een bedrag van 27.500 euro aan een oude kennis. Het bleek bij nader inzien een frauderende familie uit Oldenzaal te zijn, die vele slachtoffers maakte.
Hij loopt naar de salontafel en pakt het pakje shag. Draait zich een sigaret en steekt hem in de brand. De glimlach verandert in een grimas vol afschuw. Hij spuwt zijn gal. „Elke dag ondervinden wij de gevolgen. Mensen kunnen zeggen: dit had je nooit moeten doen. Tja, zal wel. Ik heb te goeder trouw gehandeld en moet daar tot mijn dood voor boeten.” Hij schudt zijn hoofd, Bertus Spin.
Gigantisch vuurwerkpakket
Op de trap geen vloerbedekking. Was wel de bedoeling. En boven ook geen nieuwe badkamer. Stond ook in de planning. „Het geld moest ik al lenen voor deze verbouwing.” Hij wijst in zijn woning aan de Leeuwebek naar de grond en naar de keuken. „Die hebben we toen - in 2004 - vernieuwd. Het andere geld had ik nodig voor de trap en de badkamer.” De toenmalige vuurwerkhandelaar, die hij nog kende uit zijn jeugd, verzocht hem 27.500 euro te lenen. „Hij had het nodig om vuurwerk te kopen, dat hij rond oud en nieuw ging verkopen aan de Kleibultweg in Oldenzaal. Op nieuwjaarsdag zou ik het hele bedrag terugkrijgen. Met als cadeau een gigantisch vuurwerkpakket. Dat vuurwerk heb ik niet gezien, laat staan het geld.”
Geestelijke lijdensweg
Het was het begin van een geestelijke lijdensweg voor Bertus Spin en zijn vrouw. Jazeker kende hij de inmiddels beruchte familie uit Oldenzaal. Al vanaf zijn prille jeugd. De jonge Bertus zat namelijk in het internaat in Ootmarsum. Al op 7-jarige leeftijd verloor hij zijn moeder. „Van de ene op de andere dag. Tijdens het ‘bonen poten’ kreeg ze flinke last van hoofdpijn, even later was het al gebeurd. Waarschijnlijk een hersenbloeding.” De opvoeding werd noodgedwongen (‘want mijn vader kon ook niet met zijn schoonouders’) uit handen gegeven. „Op een moment kwam er zo’n grote zwarte auto voorrijden en die nam ons mee naar het internaat in Ootmarsum. Het leek natuurlijk mooi allemaal, veel kinderen en veel speelgoed. Dat was er bij ons thuis immers niet.” Op het internaat kwam hij in aanraking met de bewuste familie, later bekend van fruit en vuurwerk. „Zij hadden toen nog een café in Ootmarsum, daar gingen we regelmatig naar toe. Was er op een bepaald moment kind aan huis, mijn vader zat aan het schap, ik was met de kinderen aan het spelen.”
“Ik dacht: dat geld krijg ik op 1 januari toch alweer terug ”Geld lenen
Echte vriendschap, dat kwam er echter niet van. Daarom stond hij ook wel even raar te kijken toen jaren na dato, in september 2004, zijn toenmalige metgezel ineens voor de deur stond. „Eerst hebben we over ditjes en datjes gepraat, maar toen vroeg hij me om geld. Een flink bedrag, 27.500 euro. Hij had het nodig voor de vuurwerkhandel. Die loods aan de Kleibultweg moest aan allerlei eisen voldoen, branddeuren en een sprinklerinstallatie, en dat had hem al zoveel geld gekost. En nu moest hij ook nog vuurwerk inkopen. Ik wou al geld lenen voor de verbouwing, maar dat had ik natuurlijk via de hypotheek gedaan. Dit heb ik geregeld met een geldverstrekker uit Hengelo. Ik dacht: dat geld krijg ik op 1 januari toch alweer terug.”
Spoor van slachtoffers
Hij voelt aan zijn buik en trekt een pijnlijk gezicht. „Ik wacht op een operatie in Groningen, heb nog altijd een flink gat in mijn buik van een vorige mislukte operatie. Een soort morfine zorgt ervoor dat de pijn binnen de perken blijft.” Zijn gedachten gaan naar het ziekenhuis in Enschede, waar zijn vrouw Joyce al een week of zeven ligt. „Darmkanker, ze vecht voor haar leven, is al een paar keer voor de dood weggehaald. Elke dag ga ik er twee keer naartoe. Kost me ook 300 euro per maand aan benzine.” Dat is veel geld voor iemand die de eindjes aan elkaar moet knopen. Want dat is wel het geval met dank aan de fraudeurs, die een spoor van slachtoffers hebben achtergelaten. „Meestal hebben ze mensen opgelicht voor een paar duizend euro, ik hoor bij de grotere gevallen, zei het Openbaar Ministerie.” Want: Bertus Spin kreeg zijn geld nooit terug, tot op de dag van vandaag. „Op die bewuste nieuwjaarsdag gingen we naar de Kleibultweg. Alles was donker, luiken ervoor. De dagen erna ging ik weer, niemand aanwezig. Natuurlijk belden we. Steeds weer beloftes die niet werden waargemaakt.” Er zat niets anders op dan de politie in te schakelen. „Toen hij daar lucht van kreeg, zei hij: nu krijg je het helemaal niet terug, laat ik me gewoon failliet verklaren.”
“Van een kale kip kun je niet plukken, werd simpel gezegd”Rechtbank
Een zaak voor de rechtbank in Almelo werd door Bertus Spin gewonnen. Daarna naar Arnhem. „Want natuurlijk gingen ze in beroep. Ook hier werd ik in mijn gelijk gesteld. Vervolgens gingen ze in cassatie en dat was het moment dat ik naar mijn centen kon fluiten. Ze lieten zich failliet verklaren of het werd gedaan door schuldeisers. Van een kale kip kun je niet plukken, werd simpel gezegd. Ik zat mooi met de gebakken peren.”
En dat zit de Oldenzaler tot op de dag van vandaag. „Elke maand betaal ik een bedrag van 275 euro aan aflossing en rente.” Het komt dubbel zo hard aan, omdat hij het geleende nooit terugkrijgt. „Dus totaal heeft mij dit al meer dan 60.000 euro gekost.” En hij dacht nog wel dat hij alles had afgedekt. „Zowel hijzelf, als zijn vrouw, zijn zoon en dochter, die later ook besmet werden met zijn fraudepraktijken en net zo hard meededen, ondertekenden het contract. Laatst zag ik nog op tv dat je dan niets kan gebeuren. Welnu, als iemand zich failliet laat verklaren, kun je overal naar fluiten. Dan kijken banken en belasting echt niet meer naar je om”, vertelt de internationaal vrachtwagenchauffeur die in april met pensioen gaat, maar nu al meer dan een jaar thuis zit vanwege zijn ziekte. „Toen ik het met mensen over deze familie had, kreeg ik steeds te horen: nou, naar die centen kun je fluiten. In totaal schijnen ze 280 mensen opgelicht te hebben. Gaat om een bedrag van 7 á 8 ton. En ook hebben ze vastgezeten voor een grote fruitzwendel in België. Een boer in Rossum is zo al eens 36 slachtstieren kwijtgeraakt.” En zo zijn er inmiddels zoveel verhalen te vertellen. Met allemaal diezelfde afloop: mensen in tranen achterlatend. En zonder geld. Vanzelfsprekend.
'Ik vertrouw niemand meer'„
Dat is dus het rechtssysteem. Die familie leeft alweer als God in Frankrijk. Heb gehoord dat ze in caravans handelen, in Hengelo volgens mij. Waar weet ik niet, maar goed ook want als ik hem zie weet ik nog niet wat ik doe... Ik vertrouw niemand meer, niemand krijgt ooit nog een euro van mij, zelfs mijn eigen familie niet. Dat heb ik ervan geleerd. En mensen die ooit zo’n verzoek krijgen, doe het niet! Een handtekening, zelfs vier, stelt niets voor!”
“Geen kerstdiner voor ons, daar zijn we niet voor in de stemming. Het zal wel een pan soep worden”Huisman
Hij is nu ‘huisman’ geworden. „Weet precies hoe dat werkt, leerden we op het internaat. Alles moesten we zelf doen, vloeren schrobben, breien, wassen, strijken en aardappelen schillen. De nonnen moesten door de schillen heen kunnen kijken, anders moest je ze rauw opeten...” Hij kan erom lachen. Soms probeert hij nog wel te genieten, drinkt hij een biertje in de kroeg. Als hij er geld voor heeft tenminste. Het is nu kerst. „Geen kerstdiner voor ons, daar ben ik niet voor in de stemming en mijn zoon ook niet. Zal wel een pan soep worden. En natuurlijk weer naar het ziekenhuis. Ik wil er zijn voor mijn vrouw, ze heeft mij nodig.”
http://www.tubantia.nl/regio/oldenz...delaar-ik-moet-boeten-tot-mijn-dood-1.4688420
OLDENZAAL - Het indrukwekkende interview met Bertus Spin is door diverse Oldenzalers op een bijzondere manier opgepakt.
De Oldenzaler leende tien jaar geleden een bedrag van 27.500 aan een vuurwerkhandelaar die hij kende vanuit zijn jeugd. Hij kreeg het geld nooit terug van de familie die in deze regio een spoor van slachtoffers achterliet. Nog altijd moet hij krom liggen om het toen van de bank geleende geld terug te betalen. Een zware strijd voor de man wiens vrouw doodziek in het ziekenhuis ligt, terwijl hijzelf ook gezondheidsproblemen heeft.
Het verhaal greep de lezers zo aan dat ze meteen in actie kwamen. De een bracht hem een nieuw gourmetstel met inhoud plus benzinegeld om zijn zieke vrouw te bezoeken, de ander (een slager) bezorgde hem een salade, weer een ander bracht hem een kerstbrood en een vierde zegde hem 100 euro toe, ook om zijn vrouw te kunnen bezoeken. Een mooie kerstgedachte in Oldenzaal derhalve.
Hieronder het interview met Bertus Spin.
Bertus handelde te goeder trouw en boet nog elke dag
Bertus Spin leende tien jaar geleden een bedrag van 27.500 euro aan een oude kennis. Het bleek bij nader inzien een frauderende familie uit Oldenzaal te zijn, die vele slachtoffers maakte.
Hij loopt naar de salontafel en pakt het pakje shag. Draait zich een sigaret en steekt hem in de brand. De glimlach verandert in een grimas vol afschuw. Hij spuwt zijn gal. „Elke dag ondervinden wij de gevolgen. Mensen kunnen zeggen: dit had je nooit moeten doen. Tja, zal wel. Ik heb te goeder trouw gehandeld en moet daar tot mijn dood voor boeten.” Hij schudt zijn hoofd, Bertus Spin.
Gigantisch vuurwerkpakket
Op de trap geen vloerbedekking. Was wel de bedoeling. En boven ook geen nieuwe badkamer. Stond ook in de planning. „Het geld moest ik al lenen voor deze verbouwing.” Hij wijst in zijn woning aan de Leeuwebek naar de grond en naar de keuken. „Die hebben we toen - in 2004 - vernieuwd. Het andere geld had ik nodig voor de trap en de badkamer.” De toenmalige vuurwerkhandelaar, die hij nog kende uit zijn jeugd, verzocht hem 27.500 euro te lenen. „Hij had het nodig om vuurwerk te kopen, dat hij rond oud en nieuw ging verkopen aan de Kleibultweg in Oldenzaal. Op nieuwjaarsdag zou ik het hele bedrag terugkrijgen. Met als cadeau een gigantisch vuurwerkpakket. Dat vuurwerk heb ik niet gezien, laat staan het geld.”
Geestelijke lijdensweg
Het was het begin van een geestelijke lijdensweg voor Bertus Spin en zijn vrouw. Jazeker kende hij de inmiddels beruchte familie uit Oldenzaal. Al vanaf zijn prille jeugd. De jonge Bertus zat namelijk in het internaat in Ootmarsum. Al op 7-jarige leeftijd verloor hij zijn moeder. „Van de ene op de andere dag. Tijdens het ‘bonen poten’ kreeg ze flinke last van hoofdpijn, even later was het al gebeurd. Waarschijnlijk een hersenbloeding.” De opvoeding werd noodgedwongen (‘want mijn vader kon ook niet met zijn schoonouders’) uit handen gegeven. „Op een moment kwam er zo’n grote zwarte auto voorrijden en die nam ons mee naar het internaat in Ootmarsum. Het leek natuurlijk mooi allemaal, veel kinderen en veel speelgoed. Dat was er bij ons thuis immers niet.” Op het internaat kwam hij in aanraking met de bewuste familie, later bekend van fruit en vuurwerk. „Zij hadden toen nog een café in Ootmarsum, daar gingen we regelmatig naar toe. Was er op een bepaald moment kind aan huis, mijn vader zat aan het schap, ik was met de kinderen aan het spelen.”
“Ik dacht: dat geld krijg ik op 1 januari toch alweer terug ”Geld lenen
Echte vriendschap, dat kwam er echter niet van. Daarom stond hij ook wel even raar te kijken toen jaren na dato, in september 2004, zijn toenmalige metgezel ineens voor de deur stond. „Eerst hebben we over ditjes en datjes gepraat, maar toen vroeg hij me om geld. Een flink bedrag, 27.500 euro. Hij had het nodig voor de vuurwerkhandel. Die loods aan de Kleibultweg moest aan allerlei eisen voldoen, branddeuren en een sprinklerinstallatie, en dat had hem al zoveel geld gekost. En nu moest hij ook nog vuurwerk inkopen. Ik wou al geld lenen voor de verbouwing, maar dat had ik natuurlijk via de hypotheek gedaan. Dit heb ik geregeld met een geldverstrekker uit Hengelo. Ik dacht: dat geld krijg ik op 1 januari toch alweer terug.”
Spoor van slachtoffers
Hij voelt aan zijn buik en trekt een pijnlijk gezicht. „Ik wacht op een operatie in Groningen, heb nog altijd een flink gat in mijn buik van een vorige mislukte operatie. Een soort morfine zorgt ervoor dat de pijn binnen de perken blijft.” Zijn gedachten gaan naar het ziekenhuis in Enschede, waar zijn vrouw Joyce al een week of zeven ligt. „Darmkanker, ze vecht voor haar leven, is al een paar keer voor de dood weggehaald. Elke dag ga ik er twee keer naartoe. Kost me ook 300 euro per maand aan benzine.” Dat is veel geld voor iemand die de eindjes aan elkaar moet knopen. Want dat is wel het geval met dank aan de fraudeurs, die een spoor van slachtoffers hebben achtergelaten. „Meestal hebben ze mensen opgelicht voor een paar duizend euro, ik hoor bij de grotere gevallen, zei het Openbaar Ministerie.” Want: Bertus Spin kreeg zijn geld nooit terug, tot op de dag van vandaag. „Op die bewuste nieuwjaarsdag gingen we naar de Kleibultweg. Alles was donker, luiken ervoor. De dagen erna ging ik weer, niemand aanwezig. Natuurlijk belden we. Steeds weer beloftes die niet werden waargemaakt.” Er zat niets anders op dan de politie in te schakelen. „Toen hij daar lucht van kreeg, zei hij: nu krijg je het helemaal niet terug, laat ik me gewoon failliet verklaren.”
“Van een kale kip kun je niet plukken, werd simpel gezegd”Rechtbank
Een zaak voor de rechtbank in Almelo werd door Bertus Spin gewonnen. Daarna naar Arnhem. „Want natuurlijk gingen ze in beroep. Ook hier werd ik in mijn gelijk gesteld. Vervolgens gingen ze in cassatie en dat was het moment dat ik naar mijn centen kon fluiten. Ze lieten zich failliet verklaren of het werd gedaan door schuldeisers. Van een kale kip kun je niet plukken, werd simpel gezegd. Ik zat mooi met de gebakken peren.”
En dat zit de Oldenzaler tot op de dag van vandaag. „Elke maand betaal ik een bedrag van 275 euro aan aflossing en rente.” Het komt dubbel zo hard aan, omdat hij het geleende nooit terugkrijgt. „Dus totaal heeft mij dit al meer dan 60.000 euro gekost.” En hij dacht nog wel dat hij alles had afgedekt. „Zowel hijzelf, als zijn vrouw, zijn zoon en dochter, die later ook besmet werden met zijn fraudepraktijken en net zo hard meededen, ondertekenden het contract. Laatst zag ik nog op tv dat je dan niets kan gebeuren. Welnu, als iemand zich failliet laat verklaren, kun je overal naar fluiten. Dan kijken banken en belasting echt niet meer naar je om”, vertelt de internationaal vrachtwagenchauffeur die in april met pensioen gaat, maar nu al meer dan een jaar thuis zit vanwege zijn ziekte. „Toen ik het met mensen over deze familie had, kreeg ik steeds te horen: nou, naar die centen kun je fluiten. In totaal schijnen ze 280 mensen opgelicht te hebben. Gaat om een bedrag van 7 á 8 ton. En ook hebben ze vastgezeten voor een grote fruitzwendel in België. Een boer in Rossum is zo al eens 36 slachtstieren kwijtgeraakt.” En zo zijn er inmiddels zoveel verhalen te vertellen. Met allemaal diezelfde afloop: mensen in tranen achterlatend. En zonder geld. Vanzelfsprekend.
'Ik vertrouw niemand meer'„
Dat is dus het rechtssysteem. Die familie leeft alweer als God in Frankrijk. Heb gehoord dat ze in caravans handelen, in Hengelo volgens mij. Waar weet ik niet, maar goed ook want als ik hem zie weet ik nog niet wat ik doe... Ik vertrouw niemand meer, niemand krijgt ooit nog een euro van mij, zelfs mijn eigen familie niet. Dat heb ik ervan geleerd. En mensen die ooit zo’n verzoek krijgen, doe het niet! Een handtekening, zelfs vier, stelt niets voor!”
“Geen kerstdiner voor ons, daar zijn we niet voor in de stemming. Het zal wel een pan soep worden”Huisman
Hij is nu ‘huisman’ geworden. „Weet precies hoe dat werkt, leerden we op het internaat. Alles moesten we zelf doen, vloeren schrobben, breien, wassen, strijken en aardappelen schillen. De nonnen moesten door de schillen heen kunnen kijken, anders moest je ze rauw opeten...” Hij kan erom lachen. Soms probeert hij nog wel te genieten, drinkt hij een biertje in de kroeg. Als hij er geld voor heeft tenminste. Het is nu kerst. „Geen kerstdiner voor ons, daar ben ik niet voor in de stemming en mijn zoon ook niet. Zal wel een pan soep worden. En natuurlijk weer naar het ziekenhuis. Ik wil er zijn voor mijn vrouw, ze heeft mij nodig.”
http://www.tubantia.nl/regio/oldenz...delaar-ik-moet-boeten-tot-mijn-dood-1.4688420
