Een van de grote liefdes in mijn leven is toch wel mijn hond.
Emy heet ze, nu 7 jaren jong, Border Collie, zwart wit gekleurd.
Schat van een meid is het, kan super goed met mensen, minder met andere honden, maar dat ligt ook een beetje aan dat dr focus bijna 100% op mensen zit.
In dr eerste jaar wat schuchter, schrok snel, maar goed bij getrokken en blijft nou standvastig net als en met dr baas.
Het leek er op alsof ik een prima hond zou hebben voor mijn andere grote passie, vuurwerk. Eerste jaar deed ze goed mee, niet echt last van vuurwerk en ging vrolijk mee naar buiten mee spelen.
De eerste 2 dagen van de verkoop gingen prima, knallen, sier, ze had er niet veel problemen mee. Tot er tegen de avond in de straat achter ons huis een 902 de lucht in ging. (staart en ti).
Ik schrok even van het opstijgen, maar stond klaar om te genieten, Emy dacht er anders over.
Boem, hond op volle vaart naar binnen, en die had er geen zin meer in. Dat korte moment was goed genoeg om sinds die alles wat knalt niet meer leuk te vinden. De periode voor de verkoop kan ze het nog wel aan, maar zodra het te vaak knapt word het haar toch weer te veel.
Wat ik haar ook vertel, wat ik ook probeer, ik krijg het niet meer voor elkaar.
En zo zit er voor mij aan de eerste dagen van de verkoop altijd een dubbel gevoel.
Blij als een kind in de snoepwinkel, maar ben savonds thuis soms wat treurig om haar, als ik weer zie dat ze onder het bureau verstopt ligt. Af en toe de norse man uithangen omdat ze hier op het speelveld voor het huis weer te lang door gaan met vuurwerk afsteken.
Jongens, meiden, doe dat nou nog even niet, denk even aan mijn hond, ze is bang. Ik deed het vroeger ook en heb er net als jullie een passie voor, maar doe het dan wel enkel op de 31ste. Soms gooi ik het nog wel is op behoud van de traditie, maar tik me zelf dan weer snel op de vingers en vertel ze het werkelijke verhaal, het verhaal van een vuurwerkliefhebber, en zijn bange hond.
Ja de 31ste.
Dan zit ze heerlijk fijn met mijn schoonouders en haar nog bangere zus heerlijk op de camping in Zwiep. Groot veld voor de deur waar ze al haar energie weer even kwijt kan.
Vuurwerk verbod op het terrein, enkel voor de poort mag het, maar die zit een flink eind weg. Het gedreun van het Carbid op ong. 1km, maar ook in de verte doet dr niet zo veel, gelukkig. Een ander geluid, andere reactie.
En voor haar baas is dat ook het moment, dat die toch even echt kan genieten van zn andere passie.
Emy heet ze, nu 7 jaren jong, Border Collie, zwart wit gekleurd.
Schat van een meid is het, kan super goed met mensen, minder met andere honden, maar dat ligt ook een beetje aan dat dr focus bijna 100% op mensen zit.
In dr eerste jaar wat schuchter, schrok snel, maar goed bij getrokken en blijft nou standvastig net als en met dr baas.
Het leek er op alsof ik een prima hond zou hebben voor mijn andere grote passie, vuurwerk. Eerste jaar deed ze goed mee, niet echt last van vuurwerk en ging vrolijk mee naar buiten mee spelen.
De eerste 2 dagen van de verkoop gingen prima, knallen, sier, ze had er niet veel problemen mee. Tot er tegen de avond in de straat achter ons huis een 902 de lucht in ging. (staart en ti).
Ik schrok even van het opstijgen, maar stond klaar om te genieten, Emy dacht er anders over.
Boem, hond op volle vaart naar binnen, en die had er geen zin meer in. Dat korte moment was goed genoeg om sinds die alles wat knalt niet meer leuk te vinden. De periode voor de verkoop kan ze het nog wel aan, maar zodra het te vaak knapt word het haar toch weer te veel.
Wat ik haar ook vertel, wat ik ook probeer, ik krijg het niet meer voor elkaar.
En zo zit er voor mij aan de eerste dagen van de verkoop altijd een dubbel gevoel.
Blij als een kind in de snoepwinkel, maar ben savonds thuis soms wat treurig om haar, als ik weer zie dat ze onder het bureau verstopt ligt. Af en toe de norse man uithangen omdat ze hier op het speelveld voor het huis weer te lang door gaan met vuurwerk afsteken.
Jongens, meiden, doe dat nou nog even niet, denk even aan mijn hond, ze is bang. Ik deed het vroeger ook en heb er net als jullie een passie voor, maar doe het dan wel enkel op de 31ste. Soms gooi ik het nog wel is op behoud van de traditie, maar tik me zelf dan weer snel op de vingers en vertel ze het werkelijke verhaal, het verhaal van een vuurwerkliefhebber, en zijn bange hond.
Ja de 31ste.
Dan zit ze heerlijk fijn met mijn schoonouders en haar nog bangere zus heerlijk op de camping in Zwiep. Groot veld voor de deur waar ze al haar energie weer even kwijt kan.
Vuurwerk verbod op het terrein, enkel voor de poort mag het, maar die zit een flink eind weg. Het gedreun van het Carbid op ong. 1km, maar ook in de verte doet dr niet zo veel, gelukkig. Een ander geluid, andere reactie.
En voor haar baas is dat ook het moment, dat die toch even echt kan genieten van zn andere passie.